Szczur wędrowny - Rattus norvegicus
Szczur wędrowny jest zdecydowanie większy i masywniejszy od szczura śniadego. Ciało ma krępe, głowę szeroką, pysk tępo zakończony. Jeśli jego uszy zostaną przygięte do przodu, wówczas nie sięgają oka. Ogon pokryty jest drobnymi łuskami oraz rzadkimi, krótkimi włosami. Ubarwienie grzbietu jest najczęściej brunatno szare, brzucha - białawe z odcieniem szarawym lub żółtawym. Długość głowy i tułowia wynosi 19-30 cm, a ogona od 15 do 23 cm. Szczur wydaje potomstwo 2—3 razy w roku, przy czym średnio w każdym miocie, jest po 7 młodych, które po 3—4 miesiącach dojrzewają płciowo. Umiejętność i łatwość przystosowania się tych zwierząt do różnorodnych warunków środowiskowych sprawiły, że znajdujemy je dzisiaj w każdym miejscu i klimacie.
Szczury mimo zaspokojenia głodu nagryzają wszelkie napotykane przedmioty, sprzęty meble, składowane towary, urządzenia magazynów, warsztatów, zakładów, szkół, szpitali, fabryk, pojazdów, samolotów, okrętów itp. Znacznie poważniejsze, bo zagrażającą bezpośrednio naszemu zdrowiu i życiu, są szkody sanitarne, polegają one na przenoszeniu i rozsiewaniu wielu chorób zakaźnych wśród ludzi i zwierząt przez szczury, ich kał i mocz a też za pośrednictwem ich pasożytów wewnętrznych (pierwotniaków, robaków i tasiemców) oraz zewnętrznych (kleszczy, wszy pcheł).
Lista chorób przenoszonych przez szczury jest bardzo duża. Do najgroźniejszych w naszych warunkach zaliczyć trzeba urnę, żółtaczkę zakaźną (chorobę Weila), tularemię, włośnicę , (trychinozę), schorzenia grupy duro-paradurowej, czerwonkę, zatrucia mięsne, robaczyce i wiele innych.
20 lat doświadczenia